นางสาวยุพิน ทองคำ วัย 62 ปี พักชั่วคราวไม่มีเลขที่ บนที่ดิน ของผู้อื่นที่มีจิตใจเมตตาให้พักอาศัย ในพื้นที่ หมู่ที่ 3 เทศบาลเมืองอรัญญิก จังหวัดพิษณุโลก โดยภายในเพิงพัก ไม่มีสิ่งของ ปี พักชั่วคราวไม่มีเลขที่ บนที่ดิน ของผู้อื่นที่มีจิตใจเมตตาให้พักอาศัย ในพื้นที่ หมู่ที่ 3 เทศบาลเมืองอรัญญิก จังหวัดพิษณุโลก โดยภายในเพิงพัก ไม่มีสิ่งของอาศัยอยู่ที่อำนวยความสะดวก มีเพียงผ้าห่ม หมอน ที่ใช้หลับนอนยามค่ำคืนเท่านั้น สอบถามทราบว่า เดิมยายยุพิน อาศัยอยู่ที่ จังหวัดเชียงราย เมื่อเรียนจบ ป.4 ก็ได้ย้ายมาอยู่ที่จังหวัดพิษณุโลก
ยายยุพิน เล่าว่า ตนเองอยู่คนเดียว ไม่มีญาติ ไม่มีสามี และไม่มีลูกหลาน เพื่อนบ้านในละแวกใกล้เคียงทุกคนต่างรู้จักยายยุพิน เป็นอย่างดี เนื่องจาก ยายยุพิน เป็นคนมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับคนละแวกนั้น โดยเฉพาะสุนัขและแมว ทำให้เป็นที่รักของผู้คนที่รู้จัก ทุกวันยายยุพินจะถีบจักรยานเข้าไปขอเศษอาหารและข้าวจากโรงเลี้ยงของค่าย สมเด็จพระเอกาทศรถ เพื่อนำมาเลี้ยงสุนัขจรจัดกว่า 20 ตัว ที่กระจัดกระจายตามตรอก ซอก ซอย ในละแวกนั้น มีรายได้เล็กๆน้อยๆจากร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ใกล้เพิงพัก นอกจากนี้ก็ไม่มีรายได้ใดๆ ไม่มีเบี้ยผู้สูงอายุ เนื่องจากไม่มีหลักฐานใดๆที่จะยืนยันตัวตนได้
ยายยุพินกล่าวว่า ตนมีความสุขกับสิ่งที่ยายมีอยู่ตอนนี้พอแล้ว ตนยึดถือหลักปฏิบัติตามหลักเศรษฐกิจพอเพียงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว โดยยายยุพินนั้น มีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ที่คุณยายกราบไหว้ก่อนนอนทุกคืน
และ ด้วยเหตุที่ยายยุพินไม่มีเอกสาร หลักฐานใดๆ ที่จะใช้ยืนยันตนเองว่าเป็น นางสาวยุพิน ทองคำ ตัวจริง ทำให้ยายเสียสิทธิ์ในการใช้สวัสดิการด้านต่าง ๆ ทั้งการรับเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุ และสิทธิ์การรักษา จากหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า หรือ บัตรทอง ยายยุพิน บอกว่า ยังโชคดีอยู่บ้างตรงที่ยายยังไม่เจ็บป่วย
ยาย ยุพิน ยังได้กล่าวอีกว่า ผู้ใหญ่บ้านเคยมาไป เพื่อที่จะทำเรื่องขอมีบัตรประชาชน แต่เจ้าหน้าที่ แนะนำให้ขึ้นทะเบียนเป็นต่างด้าว แต่ยายยุพิน กล่าวว่า ตนเองเป็นคนไทย จะให้เป็นต่างด้าวไปได้อย่างไร
ชีวิตที่เหลือนี้ ยายยุพิน กล่าวว่า ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ ขอแค่มีบัตรประชาชน เผื่อเวลาที่เจ็บไข้ จะได้มีสิทธิ์ในการรักษาบ้าง และก่อนชีวิตนี้จะหมดไป ขอแค่ได้เป็นไทยอย่างภาคภูมิใจสักครั้งหนึ่ง