โดย…….คมดงเสือ
เมื่อสัปดาห์ของต้นเดือนกุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา ผมได้กลับบ้าน ที่บ้านนา บ้านเรา ต.ดงเสือเหลือง อ.โพธิ์ประทับช้าง จ.พิจิตร ซึ่งในช่วงนี้ในหมู่บ้านของเรามีรอยยิ้มกันถ้วนหน้า เนื่องจากถึงช่วงของการเก็บเกี่ยวข้าวปลากัน สามารถนำไปขายได้ราคาดี ตามโครงการจำนำข้าวของรัฐบาลชุดนี้ เรียกได้ว่าข้าวคุณภาพดีมากน้อยเพียงไร ก็ไม่ต่ำกว่า 10,000 บาทอยู่แล้ว ทำให้ชาวบ้านที่ทำนา ต่างทำนาด้วยความสุข 3 เดือนครั้ง ก็จะได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ส่งผลให้พื้นที่นาให้เช่า หรือที่ถูกทิ้งร้างแทบจะไม่เหลือให้เห็นแล้ว เนื่องจากชาวนาต่างหาพื้นที่นา ทำนากันอย่างคึกคักทีเดียว
และครั้งนี้ผมได้กลับบ้านไปเยี่ยมแม่อีกครั้ง และได้เจอลุงแลและป้าเรือน กำลังเก็บเกี่ยวข้าวอีกครั้ง ซึ่งถือว่าเป็นครั้งที่ 2 ในรอบปี ที่สามารถเกี่ยวข้าวได้ราคาของโครงการรับจำนำข้าวเปลือกนาปรัง ผมกลับบ้านแต่ละครั้งจะไปเดินเล่นตามท้องทุ่งนาตนเอง แต่คราวนี้เห็นลุงเกี่ยวข้าว ก็ได้ลองไปดูลุยเขาหน่อย เดี่ยวนี้การเกี่ยวข้าว แทบไม่ต้องลงแขกเกี่ยวข้าวเหมือนแต่ก่อนแล้ว เนื่องจากมีรถเกี่ยวข้าวทางเกษตรมาเกี่ยวแทน และไวมาก ที่นาของลุงแล มี 30 กว่าไร่ เกี่ยวข้าวไม่ถึง 3 ชม.ก็เสร็จแล้ว
ผมได้ไปยืนดูรถกำลังเกี่ยวข้าวอยู่นั้น สังเกตเห็นสีหน้าตาของลุงแล และป้าเรือน ต่างมีรอยยิ้มที่มีความสุข หลังจากเครียดมานานกว่าสองเดือนที่ผ่านมา ต้องคอยดูแลข้าวในนาเป็นอย่างดี แต่เมื่อเวลาเก็บเกี่ยวชาวนา บ้านเรา ต่างเห็นเงินเป็นกอบเป็นกำ จากความเครียด ก็เป็นรอยยิ้มที่มีความสุข
บรรยากาศยามเย็น ที่กำลังเกี่ยวข้าวในท้องนา ได้กลิ่นไอจากตอซังข้าว คลุกกรุ่นกับกลิ่นโคลนดิน เป็นกลิ่นจากธรรมชาติที่แท้จริง ทำให้หวนนึกถึงสมัยเด็กๆ ที่ผมจะตามพ่อและแม่ไปนา ทำนาเป็นประจำ แต่สมัยนั้นเทคโนโลยีต่างๆ ยังไม่ทันสมัย ไม่มีรถไถนาที่มีแรงม้าเยอะๆ หรือ รถเกี่ยวข้าว เหมือนทุกวันนี้ ทำนาแต่ละครั้งต้องยกครัวไปหุงกินข้าวและนอนนากันเป็นอาทิตย์ทีเดียว แต่ปัจจุบันทำนาไวมากจ้างรถไถนา จ้างรถเกี่ยวข้าว ทุนแรงชาวนา ได้เป็นอย่างดี แต่อย่างไรก็ตามก็ถือว่าเมื่อชาวนาได้เกี่ยวข้าวเมื่อไร ก็จะพบกับรอยยิ้มที่มีความสุขของชาวนาบ้านเรา เสมอมา
////